Peilbeheer in de polders: een kwestie van wikken en wegen

Het peilbeheer in de polders is een complexe zaak. In dit vlakke gebied, grotendeels lagergelegen dan het vloedpeil van de zee, wordt het waterpeil kunstmatig gecontroleerd beheerst en in stand gehouden via een netwerk van stuwen, sluizen, inlaten, pompen, vijzels en sifons. Gans het netwerk van polderwaterlopen kan als één communicerend vat worden beschouwd. Ingestelde verhogingen of verlagingen in waterpeil zetten zich door over een groot areaal. Het peilbeheer dient rekening te houden met de waterbehoeften van de landbouwteelten en natuurbiotopen, alsook met het veiligheidsaspect met betrekking tot overstromingen. Een subtiele afweging tussen verschillende aspecten.

In functie van landbouw wordt het water in de polderwaterlopen in de zomer op een hoger peil ingesteld dan in de winter. Tijdens de winter en uitzonderlijk tijdens natte perioden in het groeiseizoen wordt overvloedig water uit de polders via kanalen en vaarten afgevoerd naar de Noordzee.

Lozing van overvloedig hoog water op de polderwaterlopen en kanalen kan enkel bij laag water op zee waarbij schuiven ter hoogte van de uitmonding van de kanalen aan de havens worden opengezet. In late lente en zomer, wanneer de landbouwgewassen een grote behoefte hebben aan water, wordt water vanuit de kanalen in de polders ingelaten en vindt een bevloeiing van de polders plaats via een netwerk van kleinere waterlopen. Naast het voorzien in de waterbehoefte van de gewassen is bevloeiing tevens wenselijk om de accumulatie van zouten van uit de brakke ondergrond weg te spoelen.